Συνήθως κατά την εκπαιδευτική διαδικασία, είτε είμαστε δάσκαλοι, είτε γονείς, δίνουμε βαρύτητα στις γνωστικές δεξιότητες των παιδιών παραμελώντας τις συναισθηματικές, ψυχοκινητικές! Τι χρειάζεται όμως η κοινωνία; Ανθρώπους με υψηλό ΙQ και χαμηλό EQ ή ανθρώπους με ... ηθικό IQ... ;
Διαβάστε το παρακάτω άρθρο το οποίο πραγματεύεται την ηθική ανάπτυξη των παιδιών και δίνει πρώτη θέση σ' αυτήν.
=================

"Παιδιά με ηθικό IQ

Σε μια εποχή που εστιάζει στα επιτεύγματα και τις επιδόσεις, τα παιδιά χρειάζονται να μάθουν να προσφέρουν, να μοιράζονται και να συμπάσχουν. Χωρίς γονεϊκά κηρύγματα με βαρετά ηθικά διδάγματα.

«Ποιoς ενδιαφέρεται σήμερα να μεγαλώσει ηθικά παιδιά;». Το ερώτημα το λαθράκουσα από μια παρέα γονέων στην παιδική χαρά. Εμεινε εκεί να αιωρείται ανάμεσα στην αμμοδόχο και τις κούνιες.

Το ίδιο απόγευμα, την ώρα που διάβαζα στα παιδιά μου την αγαπημένη (μου) σειρά παιδικών βιβλίων - «Ο μικρός φιλόσοφος» (εκδ. Μεταίχμιο) - το ερώτημα σαν να επανήλθε. Φυσικά, δεν έδωσα απάντηση. Αλλωστε, στο «ηθικός» κάθε γονιός προσδίδει το νόημα που θέλει.

Οπως έγραφε προ καιρού στους «New York Times» o Ανταμ Γκραντ, καθηγητής μάνατζμεντ και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, παρότι οι δυτικοί γονείς δείχνουμε μια κάποια εμμονή με τις επιδόσεις των παιδιών μας (θυμάμαι έναν γνωστό που ολοφυρόταν επειδή η κόρη του δεν κατόρθωσε να πάρει το Proficiency στην Α΄ Γυμνασίου), η επιτυχία δεν είναι τελικά το Νο 1 στις προτεραιότητες που έχουμε για το μεγάλωμά τους.

Άνθρωποι από 50 χώρες που μετείχαν σε πρόσφατη έρευνα για το ποιες είναι οι βασικές αρχές στη ζωή τους, περιέργως δεν προέταξαν τα επιτεύγματα αλλά το ουσιαστικό ενδιαφέρον για τους άλλους, αυτό που λέμε «ενσυναίσθηση».

Στο άρθρο του αυτό («Raising a Moral Child»), το οποίο προκάλεσε, είναι η αλήθεια, μεγάλο διαδικτυακό κουσκούς, ο Γκραντ υπογραμμίζει ότι η «ηθική ανάπτυξη» του παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση (αρκεί μια ματιά στις στρατιές ηθικά υπανάπτυκτων ενηλίκων).

Εδώ δεν επαρκούν τα εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα, ούτε τα ηθικοπλαστικά γονεϊκά κηρύγματα. Ούτε καν οι μύθοι του Αισώπου. Εδώ μιλούν οι πράξεις.

Σε ένα παλαιό κλασικό πείραμα, ο διαβόητος καναδός ψυχολόγος Τζέι Φίλιπ Ράστον κάλεσε 140 παιδιά (δημοτικού και γυμνασίου) να παίξουν με ένα παιχνίδι, το οποίο στη συνέχεια καλούνταν είτε να κρατήσουν είτε να χαρίσουν σε ένα μη προνομιούχο παιδί.

Στο πρώτο μέρος του πειράματος διαφορετικές ομάδες παιδιών παρακολούθησαν έναν δάσκαλο να παίζει το παιχνίδι. Σε κάποιες ομάδες παιδιών ο δάσκαλος εξήρε τη γενναιόδωρη συμπεριφορά, σε κάποιες άλλες πάλι σιωπούσε εντελώς.

Μπροστά σε κάποιες ομάδες, ο δάσκαλος χάριζε το παιχνίδι στο φτωχό παιδί, μπροστά σε κάποιες άλλες κρατούσε το παιχνίδι για τον εαυτό του.

Τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Η επίδραση του ενήλικου ήταν βεβαίως καταλυτική στη συμπεριφορά των ανηλίκων.

Πιο γενναιόδωρη ομάδα αποδείχθηκε όμως εκείνη με τα παιδιά που απλώς είδαν τον δάσκαλο να χαρίζει το παιχνίδι. Χωρίς συμβουλές.

Πρωτίστως, χωρίς την κουραστική παρλάτα: «Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι με τους άλλους και ιδιαίτερα με εκείνους που έχουν ανάγκη...».

Όμως τo ηθικό IQ του παιδιού δεν βρίσκεται πάντα ψηλά στη γονεϊκή ατζέντα.

«Δίνοντας προτεραιότητα στην ευτυχία των παιδιών μας, συχνά αποφεύγουμε να τα "στριμώξουμε" όταν δεν πάρουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στους συνομηλίκους τους» θα γράψει ο Ρίτσαρντ Βάισμπουρντ, παιδοψυχολόγος και ειδικός σε θέματα εκπαίδευσης στο Harvard Graduate School of Education (HGSE), στο βιβλίο του «The Parents We Mean to Βe» (2009).

Είναι, π.χ., ένας αμερικανός έφηβος που έχει πια βαρεθεί την ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία παίζει και θέλει να ξεκινήσει βόλεϊ. Η μητέρα του τον προτρέπει να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί. Ο πατέρας του, πάλι, προσπαθεί να τον αποτρέψει, το ποδόσφαιρο είναι καλό για το CV του στο κολέγιο.

Και οι δύο γονείς ενδιαφέρονται για το παιδί, αλλά κανείς δεν ασχολείται με το «ηθικά» προφανές: Πώς θα επηρεάσει η ξαφνική αποχώρηση του παιδιού τους την υπόλοιπη ποδοσφαιρική ομάδα;

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Βάισμπουρντ, που εδώ και χρόνια ανατέμνει το ζήτημα της ηθικής στην ανατροφή των παιδιών, μεγάλωσε με έναν πατέρα (μεσίτη στο επάγγελμα) που αγαπούσε να φέρνει «τροφή για σκέψη» στο μεσημεριανό τραπέζι.

Είχε μάλιστα αδυναμία στα κλασικά ηθικά αινίγματα.

Ανάμεσά τους το «δίλημμα του Χάινζ»: πρέπει ο αφοσιωμένος σύζυγος να κλέψει το πανάκριβο φάρμακο που αδυνατεί να πληρώσει αλλά που θα σώσει τη ζωή της βαριά άρρωστης γυναίκας του;».

«Όλα έχουν ένα ηθικό δίδαγμα, αρκεί να μπορέσεις να το βρεις» γράφει ο Λιούις Κάρολ στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων».

Στην εποχή της βιομηχανοποιημένης παιδικής ηλικίας, με τη σύγχρονη οικογένεια να λειτουργεί σαν εταιρεία που παράγει «τέλεια παιδιά», το ηθικό δίδαγμα είναι ότι οι γονείς επιβάλλεται να δώσουν στα παιδιά τους όχι κηρύγματα περί ηθικής αλλά ηθικό σθένος".

 
Παπαδημητρίου Λένα

Πηγή : ΕΔΩ

Η συναισθηματική οργάνωση του παιδιού αποτελεί προτεραιότητα! Το να διαμορφώνουμε ανθρώπους με γνώσεις χωρίς αυτοσυναίσθημα και ενσυναίσθηση δεν αποτελεί παιδεία, αλλά προγραμματισμό.
Αν και η μαμά που γράφει τις συμβουλές δεν είναι ειδικός, θεωρώ -ως δασκάλα- ότι μέσα απ' αυτές εστιάζει στα δύο σημαντικά πράγματα που πρέπει να σταθούμε για να "χτίσουμε" συναισθηματικά ένα άτομο, την ενθάρρυνση αλλά και παράλληλα την ανοχή στη ματαίωση.
Πώς θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε πάνω σ' αυτά; Να κάποιες πρακτικές συμβουλές που πιστεύω ότι όντως το προσεγγίζουν.

=============

Παιδιά με αυτοπεποίθηση!!

"Πενήντα πρακτικές ιδέες για να βοηθήσουμε τα παιδιά, μέσα από την καθημερινότητα, να σέβονται τον εαυτό τους, να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις της ζωής και να στηρίζονται στις δυνάμεις τους.


1. Ενθαρρύνω τα παιδιά να κοιτούν τους ανθρώπους στα μάτια
2. Προσθέτω το όνομα κάθε παιδιού στο κουδούνι και στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού
3. Επιτρέπω στα παιδιά να φοβούνται
4. Βάζω ένα ενθαρρυντικό σημείωμα ή μια αστεία φατσούλα μέσα στη θήκη με τα μολύβια τους
5. Δείχνω στο σύντροφό μου τρυφερότητα μπροστά στα παιδιά
6. Όταν υπάρξει ευκαιρία, τους μιλάω για την σκληρή πλευρά της ζωής
7. Όταν θέλουν να καλέσουν κόσμο, τους αναθέτω καθήκοντα, αφήνοντάς τα να τα διεκπεραιώσουν με το δικό τους τρόπο
8. Αφιερώνω χρόνο για προσωπική επαφή με κάθε παιδί χωριστά
9. Σέβομαι τα προσωπικά τους αντικείμενα και τους ζητώ να σέβονται τα δικά μου
10. Φροντίζω να έχει το παιδί το δικό του ξυπνητήρι και να το χρησιμοποιεί καθημερινά
11. Αγκαλιάζω τρυφερά τα παιδιά μου κάθε μέρα
12. Όταν πρόκειται να ταξιδέψουμε, ενθαρρύνω κάθε παιδί να φτιάξει τη βαλίτσα του
13. Τους μαθαίνω να ράβουν κουμπιά
14. Τους χαρίζω ένα ημερολόγιο και ένα κουτί που κλειδώνει για να γράφουν τα μυστικά τους και να φυλάνε τους «θησαυρούς» τους
15. Μαθαίνω στο παιδί πώς θα πρέπει να αντιδράσει αν χαθεί μέσα στο πλήθος
16. Φροντίζω να έχει πάνω του μια κάρτα με τα προσωπικά του στοιχεία για να τη χρησιμοποιήσει σε περίπτωση που χρειαστεί βοήθεια
17. Ζητάω συγγνώμη όταν έχω άδικο
18. Όταν χρειάζεται να γίνουν περικοπές στον προϋπολογισμό της οικογένειας, δίνω στα παιδιά τα δυνατότητα να επιλέξουν ποια έξοδά τους θα μειώσουν
19. Τους μαθαίνω να μετράνε και να υπολογίζουν τα ρέστα
20. Αφήνω κάθε παιδί να πληρώσει και να βγάλει το εισιτήριό του όταν πάμε σε μια παράσταση παρέα
21. Τα παίρνω καμιά φορά μαζί μου στη δουλειά για να γνωρίσουν το χώρο εργασίας και τους συναδέλφους μου
22. Ενθαρρύνω την κίνηση και τη φυσική δραστηριότητα για όλη την οικογένεια
23. Κρατάω ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας, ό,τι κι αν συμβαίνει
24. Αφήνω το παιδί να διαλέξει τα ρούχα που θα φορέσει
25. Όταν έχει ξαστεριά μετράμε μαζί τ΄ αστέρια κι αν δούμε πεφταστέρι κάνουμε μια κοινή ευχή!
26. Απολαμβάνουμε παρέα ένα ηλιοβασίλεμα, μια όμορφη θέα, ένα ωραίο τοπίο
27. Πάμε όλοι μαζί ένα θερινό σινεμά για να δούμε το «Τραγουδώντας στη βροχή» ή κάποια άλλη κοσμαγάπητη ταινία που προβάλλει την ομορφιά της ζωής
28. Μαθαίνω και αφήνω τα παιδιά να βγάλουν φωτογραφίες και να τραβήξουν βίντεο από τη ζωή της οικογένειας
29. Αποφεύγω με κάθε τρόπο τις συγκρίσεις ανάμεσα στα αδέλφια και στα άλλα παιδιά της ηλικίας τους
30. Όταν η συμπεριφορά τους με πληγώνει, τους μιλάω για το πώς νιώθω χωρίς να τα μειώνω και να τα κατηγορώ
31. Δέχομαι, αν υπάρχουν, ελαφρυντικά για κάτι στραβό που έγινε
32 Ενθαρρύνω τα παιδιά να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους
33. Τους επιτρέπω και τους μαθαίνω να λένε «όχι» όταν νιώθουν άβολα με κάτι που τους ζητούν οι άλλοι
34. Όταν χαίρονται για μια επιτυχία, πανηγυρίζω μαζί τους κι εγώ!
35. Τα βοηθάω να εκφράσουν με υγιή τρόπο το θυμό τους
36. Μαθαίνω στα παιδιά την αξία της ευγνωμοσύνης
37. Τους επιτρέπω να κάνουν λάθη, έτσι μαθαίνουν!
38. Δίνω στην ευκαιρία σε κάθε παιδί να μου πάρει κάποιο δώρο
39. Θυμάμαι τα ονόματα των φίλων τους και ενδιαφέρομαι γι ΄αυτούς και τις οικογένειές τους
40. Αφήνω στα παιδιά την πρωτοβουλία να διαλέξουν το δώρο του φίλου τους
41. Υποστηρίζω τη συμμετοχή τους σε διάφορες ελεύθερες δραστηριότητες του σχολείου
42. Επιδοκιμάζω όχι μόνο την πρόοδο αλλά και την προσπάθεια που καταβάλουν
43. Ενθαρρύνω και καλλιεργώ την επιμέλεια και την έμφαση στην ποιότητα, δεν δέχομαι την προχειρότητα και την τεμπελιά!
44. Όταν το παιδί έχει κλειστή την πόρτα του δωματίου του, τη χτυπάω για να του μιλήσω
45. Δημιουργώ και συντηρώ με δημιουργικό τρόπο οικογενειακές παραδόσεις
46. Καλλιεργώ τις δικές μου φιλίες και αφιερώνω χρόνο για μένα κάνοντας μια αγαπημένη δραστηριότητα χωρίς τα παιδιά
47. Ζητάω από άλλους ενήλικες συναισθηματική υποστήριξη όταν τη χρειάζομαι
48. Εχω επίγνωση της επιρροής που ασκώ στα παιδιά μου πρώτα μέσα από τη συμπεριφορά μου σε όλα τα επίπεδα και μετά μέσα από τα λόγια μου
49. Επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει λάθη!
50. Αποδέχομαι, τέλος, – ότι σαν γονιός έχω τα όριά μου!"

Πηγή : εδώ

Σύντομα ξεκινούν τα σχολεία και όπως κάθε χρόνο πολλοί γονείς θα στείλουν για πρώτη φορά παιδί στο σχολείο! Άγχος, αγωνία, αμηχανία για τον τρόπο διαχείρίσης της νέας αυτής κατάστασης!
Διαβάστε παρακάτω τι.. να κάνετε και τι.. να αποφύγετε ώστε να έχει το παιδί μια ομαλή σχολική προσαρμογή!

Γράφει η Ευφροσύνη Μήτσιου

Πρώτη φορά στο σχολείο. Πώς να βοηθήσουμε το παιδί να προσαρμοστεί

Σημαντικό είναι να σκεφτούμε εμείς οι γονείς πόσο ανησυχούμε για αυτό το νέο ξεκίνημα του παιδιού μας καθώς αυτό αντανακλάται στη συμπεριφορά μας προς το παιδί. Ίσως κάποιες φορές ασυνείδητα μεταφέρουμε τις δικές μας ανησυχίες, φόβους και αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος στο παιδί μας. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε θα βοηθήσουμε και τον εαυτό μας και το παιδί μας στη σχολική του προσαρμογή.


Τι να κάνουμε

• Να επισκεφθούμε πιο πριν το σχολείο ώστε να δει τους χώρους, τον εκπαιδευτικό αν είναι εφικτό και να του εξηγήσουμε για τις δραστηριότητες του σχολείου. Μπορούμε επίσης, να καλέσουμε στο σπίτι μας κάποιο παιδί που ξέρουμε ότι θα είναι μαζί στο σχολείο. Αυτά δίνουν τη δυνατότητα στο παιδί να έχει μια εικόνα της νέας κατάστασης περιορίζοντας έτσι την πιθανή ανησυχία του για το σχολείο.
• Να πληροφορήσουμε το παιδί για το ωράριο λειτουργίας του σχολείου κάτι που σημαίνει ότι χρειάζεται να είμαστε συνεπείς στην ώρα εισόδου και αποχώρησης καθώς και να το διαβεβαιώσουμε ότι θα επιστρέψουμε να το πάρουμε. Μια ανησυχία των παιδιών γνωστή και ως άγχος αποχωρισμού είναι ότι όταν φύγει ο γονέας δεν θα έρθει πίσω.
• Να ενισχύουμε την αυτονομία του πριν πάει στο σχολείο για παράδειγμα, να τρώει μόνο του στο τραπέζι ή να ετοιμάζει την τσάντα του εφόσον του έχουμε δείξει εμείς τον τρόπο.
• Να ακούμε δείχνοντας ενδιαφέρον όσα έχει να μας πει από το σχολείο ενισχύοντας/επιβραβεύοντας την θετική του συμπεριφορά. Μπορούμε επίσης, να του προτείνουμε να δείξει στα παιδιά κάτι που του αρέσει να κάνει.
• Αν δούμε κάποια πίεση από την πλευρά του μπορούμε να του δώσουμε εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης, όπως η ζωγραφική, τα παραμύθια, τα εικαστικά που μπορούν, εκτός της συζήτησης, να εκτονώσουν κάποια συναισθήματα.
• Να είμαστε καλή ομάδα με τον εκπαιδευτικό μέσω ανταλλαγής πληροφοριών -όπου χρειάζεται- [όπως, ερχομός νέου μέλους] για την καλύτερη προσαρμογή του παιδιού.

Τι να αποφύγουμε

• Να εξιδανικεύσουμε το σχολείο λέγοντας ότι όλα είναι ωραία και τα παιδιά πολύ καλά. Στην αρχή το σχολείο μπορεί για το παιδί να έχει αρνητική φόρτιση καθώς αποχωρίζεται τους γονείς του, αργότερα αποκτά θετική εικόνα για αυτό.

• Να κάνουμε το σχολείο καθημερινό θέμα συζήτησης – αποφεύγουμε ερωτήσεις του τύπου «όταν πας σχολείο μου λείπεις, εσένα σου λείπω;», «ήσουν το μόνο παιδάκι που έκλαιγε;».

• Να μένουμε στο σχολείο όσο μπορούμε περισσότερο για να μην κλαίει, να ρίχνουμε κλεφτές ματιές από το παράθυρο για να βλέπουμε τι κάνει ή να φεύγουμε χωρίς να το χαιρετήσουμε: δίνουν στο παιδί την εικόνα ότι κάτι συμβαίνει και το κρύβουμε ενισχύοντας την ανησυχία και την ανασφάλεια του.

[...] Η ετοιμότητα ενός παιδιού για το σχολείο εξαρτάται από την πιό ουσιώδη απ' όλες τις γνώσεις, από το πώς μαθαίνουμε.
Η αναφορά καταγράφει τα επτά συστατικά - κλειδιά αυτής της κρίσιμης ικανότητας - τα οποία φυσικά άπτονται όλα της συναισθηματικής νοημοσύνης.

1. Εμπιστοσύνη. Μιά αίσθηση ελέγχου και κυριαρχίας του ατόμου πάνω στο σώμα του, στην συμπεριφορά του, στις κοινωνικές του συναλλαγές. Η αίσθηση του παιδιού ότι έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει σε ό,τι αναλαμβάνει, καθώς και ότι οι μεγάλοι θα είναι κοντά του για να το βοηθήσουν.
2. Περιέργεια. Η αίσθηση του παιδιού ότι η ανακάλυψη και η εξερεύνηση είναι θετικές και προσφέρουν ικανοποίηση.
3. Πρόθεση. Η επιθυμία και η ικανότητα του παιδιού να επηρεάζει και να δρά πρός αυτήν την κατεύθυνση με σταθερότητα. Αυτό συνδέεται με μια αίσθηση επιδεξιότητας και αποτελεσματικότητας.
4. Aυτοέλεγχος. Η ικανότητα του παιδιού να συντονίζει και να ελέγχει τις κινήσεις του με τρόπους κατάλληλους πρός την ηλικία. Μια αίσθηση εσωτερικού ελέγχου.
5. Αρμονικότητα. Η ικανότητα του παιδιού να σχετίζεται με τους άλλους στη βάση της αλληλοκατανόησης και συννενόησης.
6. Ικανότητα επικοινωνίας. Η επιθυμία και η ικανότητα του παιδιού να ανταλλάσσει, με τρόπο λεκτικό κυρίως, ιδέες συναισθήματα και έννοιες με τους άλλους. Αυτό συνδέεται με μια έννοια εμπιστοσύνης πρός τους άλλους και άντλησης ικανοποίησης από τη συναναστροφή με τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων και των ενηλίκων.
7. Συνεργασιμότητα. Η ικανότητα του παιδιού να ισορροπεί τις ανάγκες του με τις ανάγκες των άλλων σε μια ομαδική δραστηριότητα.

Το κατά πόσο ένα παιδί έρχεται στο νηπιαγωγείο την πρώτη μέρα διαθέτοντας αυτές τις ικανότητες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο οι γονείς του - και οι κοινωνικοί λειτουργοί στον παιδικό σταθμό - του παρείχαν την απαιτούμενη φροντίδα που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε " πλεονέκτημα του συναισθήματος", κάτι ανάλογο με το πλεονέκτημα της εκκίνησης για έναν αθλητή. [...]


=====================================
από το βιβλίο " H συναισθηματική νοημοσύνη "
του Daniel Goleman